رفتار سرمايه گذاري، ساختار مالكيت و ريسك نقدينگي

هدف پژوهش حاضر تبيين ارتباط ميان رفتار سرمايه گذاري، ساختار مالكيت با عدم نقدشوندگي و درماندگي مالي در شركت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران مي باشد. براي دستيابي به اهداف پژوهش تعداد 100 شركت براي دوره زماني 1388-1393 مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان مي دهد كه مالكيت سهامداران نهادي بر ريسك نقد شوندگي تاثير منفي دارد. بدين معني كه با افزايش مالكيت سهامداران نهادي ميزان ريسك نقد شوندگي شركت هاي نمونه كاهش مي يابد. همچنين يافته ها نشان مي دهد كه تمركز مالكيت بر ريسك نقد شوندگي شركت تاثير منفي اما غير معني‌داري دارد. بدين معنا كه با افزايش ميزان تمركز مالكيت ريسك نقدينگي شركت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران كاهش نمي يابد. نتايج فرضيه سوم نشان داد كه سرمايه گذاري بيشتر از حد بر ريسك نقدشوندگي سهام تاثير منفي دارد. بدين ترتيب با انحراف بيشتر به سمت سرمايه گذاري بيشتر از حد ريسك نقدشوندگي كاهش مي يابد. نتايج فرضيه چهارم نشان مي دهد كه سرمايه گذاري كمتر از حد بر ريسك نقدشوندگي سهام تاثير تاثير مثبت دارد. بدين معنا كه افزايش سرمايه گذاري كمتر از حد با كاهش ريسك نقدينگي همراه است. همچنين نتايج نشان داد كه رفتار سرمايه گذاري بر رابطه بين ساختار مالكيت و ريسك نقدينگي شركت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران تاثير ندارد.