برنامه ريزي توسعه اجتماع سالم با تاكيد بر ارتقاء سلامت

تا قبل از دهه 70 م برنامهريزانشهري و مراجع سلامت در اتخاذ تصميمات خود در خصوص برخي مشكلات اساسي همچون رفاه اجتماعي، بهبود زندگي انسان و سلامت چندان با يكديگر هماهنگ نبودند، كه نتيجه آن، تخريب سكونتگاههاي طبيعي و تنوعزيستي، تكيه هرچه بيشتر بر اتومبيل در حمل و نقل شهري، و گسترش حاشيه نشيني از سوي طبقات كمدرآمد بود. اما در دهه 70 م، سازمان جهاني بهداشت، باشناسايي رابطه قوي بين محيط شهري و سلامت جامعه، تلاشهاي متعددي در كشورهاي بيشتر توسعه يافته و بعدها در كشورهاي كمتر توسعه يافته، براي ارتقاء كيفيت زندگي در محيط شهري انجام داد، كه در پي آن، مراجع شهري دريافتند كه براي ايجاد شهرهاي قابل زندگي بايد شهر را با سلامت جسمي و رواني شهرنشينان آن پيوند دهند، كه در نتيجه آن، ارتباط و تعامل پيوسته برنامه ريزان و مقامات درگير با سلامت شهر را در پي داشت. براي برقراري اين تعامل رهيافت اجتماع / شهر سالم در 1986 م مطرح شد. روش مورد استفاده در اين پژوهش توصيفي تحليلي بوده و هدف از انجام آن، معرفي برنامه ريزي توسعه اجتماع سالم، انگاشتها و رهيافتهاي مرتبط با آن، جايگاه برنامه ريزي توسعه اجتماع سالم در برنامه ريزي شهري، و نقش اين برنامهريزي در ارتقاء سلامت ساكنين اجتماع است.