بررسي چالش‌هاي سياست گذاري جمهوري اسلامي ايران در حوزه طب سنتي

تأمين سلامت همۀ افراد جامعه، از وظايف مهم دولت هاست كه مي تواند زمينه ساز پيشرفت و رشد معنوي و مادي هر جامعه باشد. طبيبان و روش هاي درماني آنان در اين باره نقش مهمي دارد. تغيير طب جالينوس و سينوي به طب هاروي و پاستور از جمله نتايج ورود و نفوذ تدريجي دول غربي به دربار ايران بود كه به طور خاص در دروان قاجار رقم خورد. امري كه بعدها با تأسيس دارالفنون و حمايت خاص دربار از پزشكان غربي به تحقير و طرد پزشكان محلي منجر شد. جرياني كه با وقوع انقلاب اسلامي نيز كمابيش جريان غالب در حوزۀ رايج پزشكي ايران بود. اما ناتواني طب مدرن در درمان برخي بيماري‌ها، عوارض برخي داروهاي شيميايي و فعاليت موفق برخي از اطباي سنتي در طي سال هاي اخير، در كنار اقبال روزافزون مردم به طب سنتي و افزايش قارچ گونۀ مراكز غيررسمي اي كه به نوعي خدمات مرتبط با طب سنتي را ارائه مي‌دهند، سبب توجه ديگربارۀ دولت به طب سنتي و اتحاذ تصميماتي جديد در اين حوزه شده است. تهيه و تصويب سند توسعه طب سنتي اسلامي- ايراني، تشكيل معاونت طب سنتي اسلامي ـ ايراني در وزارت بهداشت، تهيۀ سند ملي گياهان دارويي و طب سنتي و تأكيد بر بازشناسي، تبيين، ترويج، توسعه و نهادينه كردن طب سنتي ايران در ابلاغ سياست‌هاي كلي سلامت توسط رهبري معظم انقلاب از جمله مهم ترين سياست هاي اتخاذ شده در مرحلۀ تدوين است. سياست‌هاي مذكور البته در حوزۀ اجرا و ارزيابي با مشكلات بسياري از جمله برخورد سليقه اي مسئولين وزارت بهداشت و مقاومت بخش زيادي از پزشكان مدرن و در نتيجه سرگرداني بيماران و از دست دادن فرصت طلايي درمان به بهانۀ استفاده از طب سنتي و يا مدرن روبروست. پرهيز از نگاه‌هاي افراطي يا تفريطي دربارۀ طب مدرن يا سنتي، شناسايي و شناساندن نقاط قوت، ضعف و بسترهاي تعامل اين دو طب به پزشكان و مردم، بهره مندي از تجربه‌هاي ساير كشورهاي بهره مند از تعامل اين دوطب، شناسايي و ساماندهي مراكز مجاز و غيرمجاز جهت ارائۀ خدمات مرتبط با طب سنتي از جمله راهكارهاي قابل طرح است.