« بررسي تطبيقي ادبيّات مقاومت در شعر محمود درويش و عليرضا قزوه»

پايداري يك از واقعيت هاي مهم زندگي بشر است. به طور كلي هنگامي كه جامعه اي دچار نظامي مستبد يا غاصب شود؛ به طوري كه آزادي و حقوق اوليه و اجتماعي افراد سلب شود؛ ادبيّات مقاومت شكل مي گيرد. شعر مقاومت شعر توده هاست و از همين رو مصلحت جامعه را بر هر چيزي ترجيح مي دهد. بنابراين شعر مقاومت همواره انتقادگرِ وضعيت ناهنجار كنوني است. ادبيّات مقاومت در همة كشورها به يك مفهوم است. هر كشوري يا قومي كه زير فشار ظالمان باشد شعر مقاومت خود به خود در آنجا شكل مي گيرد. اما در برخي از كشورها از جمله فلسطين و ايران به دليل اشغال از سوي كشورهاي ديگر به شكوفايي خاصي رسيده است. مشتركات ديني و فرهنگي و سياسي اين دو كشور باعث شده مفاهيم مشترك زيادي در ادبيات دو كشور به وجود آيد و تعاملات دو كشور از لحاظ ادبي رونق داشته باشد. بنابراين اين پژوهش به بررسي تطبيقي برخي موضوعات پايداري در شعر عليرضا قزوه و محمود درويش با استفاده از منابع كتابخانه اي پرداخته است. مهم-ترين موضوعات اين دو شاعر وطن پرستي، تأثير نيروي شعر، توصيف رهبري مبارزه، نقش زنان، اعتراض به محافل بين المللي به دليل سكوت و توصيف شهيدان جنگ بوده است.