بررسي خاستگاه هاي نمادپردازي شعر شاعران دفاع مقدس استان گيلان با تكيه برمجموعه شعر «در صلاۃ باران»

نماد، هنري ترين تصوير شعري است كه در چگونگي طرح مسائل جنگ و مفاهيم مربوط به دفاع مقدس، نقش مهمي ايفا نموده است. در شعر دفاع مقدس آنچه شاعر را ناگريز به استفاده از نمادپردازي براي بيان مفاهيم ستايش آزادي و تمجيد دلاوري آزادمردان جبهه هاي حق عليه باطل نموده ، زيبايي ايجاز و معاني چند لاية اين تصوير هنري است. اين پژوهش از جامعه آماري شعراي شعر دفاع مقدس استان گيلان در مجموعه شعر «درصلاۃ باران» است كه كل 139 قطعه شعر از 42 شاعر اين مجموعه را بررسي نموده، سپس به شيوة توصيفي- تحليلي به طبقه بندي انواع خاستگاه نمادپردازي به سه دستة كلي طبيعت بي روح، طبيعت زنده و اساطير ملي و مذهبي و تحليل مضامين و مفاهيم نمادهاي پركاربرد هر طبقه در شعر اين شاعران پرداخته-است. بررسي دقيق بسامد خاستگاه هاي نماد اين شاعران با استفاده از روش آماري و براي ملموس نشان دادن داده ها، جدولي در پايان متن آورده شده است. بر اساس نتيجه پژوهش، طبيعت بي روح با 46/ 0، طبيعت زنده با 41/ 0 و اساطير ملي و مذهبي با 13 /0 خاستگاه نمادهاي اين شاعران بوده، در طبيعت بي روح، ابزارهاي فلكي و طبيعي با 63/ 0 و در طبيعت زنده، نباتات با 58/ 0 بيشترين نقش را در خاستگاه نمادپردازي اين شاعران داشته اند. آنچه در اين كلمات نمادين جلوه گري مي كند، همان احساس و عاطفه شاعر است كه سبب پيوند طبيعت و آسمان با مفهوم واقعيت جنگ و دفاع از وطن شده است.