سازه هاي ساختاري «روايت حداقل» در پيرنگ منتخبي از آثار داستاني دفاع مقدس

«روايت حداقل» يكي از گونه هاي ساختار روايي است كه داراي دو وضعيت ابتدا و انتها با تكيه بر بعد زمان است. در اين پژوهش برآنيم تا اولا به ترسيم دستور زبان روايي «روايت حداقل» بپردازيم و در گام بعدي در يك جامعۀ آماري محدود (اما دقيق) قابليت هاي تبديل روايت كلان به پيرنگ «روايت هاي حداقل» در ادبيات داستاني دفاع مقدس در سه روايت، «ارميا» نوشتۀ رضا امير خاني،«چشم هاي شكفته در باران» اثر منوچهر ذوقي و «سفر به گراي 270 درجه» از احمد دهقان مورد كاوش قرار گرفته است. تحقيقات نگارنده در اين زمينه نشان مي دهد كه در روايت هاي بزرگ تر نيز كه خود شامل چندين خرده روايت است، گاه ساختار روايي و دستور زبان «روايت حداقل» به چشم مي خورد، يا پيرنگ آنها قابل تبديل به يك روايت حداقل است و در اين پژوهش اگر چه ظاهر آثار منتخب از نظر حجم، روايت كلان به شمار مي آيند، اما موقعيت ها و تغيير شخصيت ها سازگاري و تبديل آنها به «روايت حداقل» را ميسر نموده است به گونه اي كه با تكيه بر بعد زمان دو وضعيت ابتدا و انتها با تكيه بر تغيير شخصيت ها، فضا و بن مايه هاي داستان در اين آثار خود گوياي اين امر است.