تحليل و بررسي روش‌هاي استدلال معنايي در سيستم‌هاي توصيه گر هوشمند

سسيستم هاي توصيه گر براي مواجهه با سرريز شدن اطلاعات در وب، پديدار شدند. اين سيستم‌ها گرايش به شخصي سازي اطلاعات بر اساس علائق و نيازمندي‌هاي كاربران دارند. در سالهاي اخير تكنيك‌هاي وب معنايي نيز با هدف افزودن معنا به محتواي وب رواج يافته‌اند. نتيجتاً سيستم‌هاي توصيه گر معنايي بعنوان پديده اي نوظهور توانسته‌اند موفقيت‌هايي فراتر از تكنيك‌هاي سنتي مبتني بر نحو بدست آورند. اما نقطه اوج تكنيك‌هاي وب معنايي، استدلال مبتني بر معنا است كه در تحقيقات به روش‌هاي گوناگوني انجام گرفته است و هركدام داراي نقاط قوت و ضعف هستند. هدف ما در اين مقاله ارائه تجميعي از روش‌هاي استدلال معنايي در توصيه گرهاست كه با استفاده از تكنيك‌هايي نظير پيوندهاي معنايي، تئوري‌هاي گراف، روابط سلسله مراتبي هستان شناسي، روش‌هاي گسترش فعاليت در گراف انجام گرفته‌اند. اين روش‌ها با غلبه بر مشكلات تكنيك‌هاي نحوي، امكان استفاده از مشابهت و تطابق معنايي را بين آيتم‌ها، كاربران و يا هستان شناسي ها فراهم مي‌آورند. نتايج اين تحقيق مي‌تواند زمينه ساز توسعه كاربردهاي جديد توصيه گرهاي معنايي مبتني بر دانش در حوزه‌هاي گوناگون گردد.