بررسي نقش مكان گزيني بهينه ايستگاه¬هاي آتش¬نشاني در كاهش آسيب¬ها و مخاطرات محيطي (مطالعه موردي: منطقه 14 تهران)

فقدان ضوابط و مقررات كافي و عدم اجراي صحيح و كاراي مقررات ايمني موجود، احداث ساختمان هاي بلند، ضعف فرهنگ ايمني مردم، نبود طرح جامع آموزش ايمني به شهروندان، عدم رعايت ملاحظات حفاظت در برابر حريق در طرح هاي بزرگ شهري ، نبود جايگاه قانوني و حقوقي مناسب براي آتش¬نشانان، كمبود اعتبارات براي احداث و تجهيز ايستگاه¬هاي آتش¬نشاني و عدم صحيح مكان گزيني ايستگاه¬هاي آتش¬نشاني، از عوامل مهم رشد و افزايش سوانح آتش سوزي در كل كشور نسبت به سال¬هاي گذشته است. هدف از انجام اين تحقيق تعيين مكانهاي مناسب و بعد از آن بهترين مكان براي احداث ايستگاه آتش¬نشاني (مطالعه موردي منطقه 14 تهران) مي¬باشد. براي اين منظور از سيستم اطلاعات جغرفيايي) (GISو فرآيند تحليل سلسله مراتبي (AHP) استفاده شده است. در اين تحقيق با بررسي و ارزيابي فاكتورهاي موردنياز در مكان يابي ايستگاه هاي آتش نشاني و به كار گيري نقشه-هاي 1:2000 منطقه 14 تهران، ابتدا با توجه به فاكتورهاي لازم براي مدل سازي مكانهاي مناسب ايستگاه ها، نقشه هاي فاكتور تهيه و طبقه بندي مجدد (Reclassification) روي آنها انجام گرفت و بعد از آن به روش وزندهي مقايسه‌ زوجي‌‌، كه بخشي‌ از روش‌AHP است‌، به هر يك از فاكتورها وزني داده شد و با استفاده از مدل تهيه شده، نقشه هاي فاكتور به روش همپوشاني شاخص تلفيق و مناطق مناسب مشخص و در انتها نيز با استفاده از فرآيند سلسله مراتبي(AHP) بهترين مكان براي احداث ايستگاه آتش نشاني تعيين گرديد. نتايج نشان داد كه پايگاه¬هاي آتش-نشاني موجود منطقه 14 تهران در مكان مناسبي قرار دارند