بررسي نقوش تزئيني سفالينه هاي دوره ايلخاني

سفال يكي از مهم ترين و قديمي ترين دست ساخته هاي هنري بشر است كه از آغازسفال گري تاكنون هم چنان پايدار مانده است،هم چنين يكي از دستاوردهاي بزرگ تمدن اسلامي است كه به علت حمايت بازرگانان،حكام و عامه مردم و همچنين منع استفاده از ظروف طلايي و نقره اي رواج گسترده اي مي يابد.سفالينه هاي منقوش دوره ايلخاني نيز به مثابه نمادي از انديشه خلاقانه انسان بيانگراعتقادات،باورها ،انديشه ها و فنون و مهارت هاي ويژه هنري آنان مي باشدكه نقش ظروف دراين دوره سهم به سزايي را به خوداختصاص داده است، در سفالينه‌هاي ايلخاني علاوه بر آرايش نقوش، تزييناتي در فرم سفالينه‌ها نيز وجود داشته است كه آثار مشبك دو جداره و مشبك پوشيده با لعاب شفاف، سفال‌هايي بانقوش كنده، بر جسته و نقش‌هاي قالبي ازآن جمله است. از خصوصيات بارز سفالينه اين دوره،تنوع ساخت سفال با تكنيك‌هاي مختلف سفال گري و تنوع تزئينات سفالينه‌ها است. بنابراين سفالينه هاي اين دوره را به لحاظ چگونگي نقوش تزئيني در چند گروه مي توان مورد بررسي قرار داد. لذا بررسي اين نقوش جهت شناخت تزئينات آثار سفالي اين دوره و هماهنگي نقوش با ظرف هدف پژوهش حاضر مي باشد.دراين مقاله با استفاده از منابع كتابخانه اي به توصيف و تحليل نقوش تزئيني و نحوه جاي گيري آن در ظروف اين دوره پرداخته مي شود.