نويافته هاي عصر مفرغ در خراسان جنوبي(مطالعه موردي: محوطه گَوَند باغستان فردوس)

جنوب خراسان و به طور كلي شرق ايران، كمتر مورد مطالعه باستانشناختي قرار گرفته و از اين لحاظ يكي از مناطق كمتر شناخته شده ايران به حساب مي آيد. بررسي ها و كاوش هاي باستانشناسي كه در سال هاي اخير در اين منطقه صورت گرفته، داده هاي باستانشناختي بسيار ارزشمندي را در اختيار جامعه باستانشناسي قرار داده است. يافته هاي مربوط به پيش از تاريخ در منطقه جنوب خراسان تاكنون معرفي نشده اند و اگر هم معرفي شده اند به صورت ناقص و محدود به يكي دو محوطه در مناطق شمالي استان بوده است. محوطه گوند باغستان فردوس، يكي از مراكزي است كه سفالينه هاي شاخص عصر مفرغ متاخر را در اين محوطه مي توان مورد بررسي و مطالعه قرار داد. نويافته هاي اين محوطه بخشي از آن حاصل برنامه تعيين عرصه و حريم محوطه در سال 1394 و بخش ديگر نيز مربوط به كاوش هاي غيرمجازي است كه در محدوده اين محوطه، طي ساليان گذشته(از دهه 1340 – تاكنون) صورت گرفته، مي باشد. يافته هاي اين محوطه، تقابل و ارتباط فرهنگي بين مناطق شرقي ايران، تركمنستان و ميان رودان(بين النهرين) را نشان مي دهد. مقاله حاضر حاصل مطالعات ميداني و كتابخانه اي نگارنده مي باشد كه به تحليل و مقايسه اين داده ها با نواحي مجاور خصوصا سايت هاي باستاني در محدوده آسياي مركزي(تركمنستان و شمال افغانستان) در محدوده زماني عصر مفرغ متاخر كه با نام فرهنگ باختري – مروي(BMAC) معروف مي باشد، مي پردازد.