بررسي، مطالعه، حفاظت و مرمت اسكلت هاي باستاني: نمونه موردي شهر سوخته سيستان

شهر سوخته در 56 كيلو متري جنوب غربي زابل قرار گرفته است. كه در سال 1393 به عنوان 17 اثر ايران در فهرست ميراث جهاني به ثبت رسيد. در اين تحقيق به مطالعه يكي از اسكت هاي مكشوفه از شهر سوخته پرداخته خواهد شد و سعي مي شود تا بهترين روش مرمت يك اسكلت در يك منطقه گرم و خشك ارائه شود. در مرمت يك اسكلت تاريخي بيشتر به استحكام ساختار استخوان ها و حفظ ساختار مادي باقي مانده از اسكلت به عنوان مدرك علمي و تاريخي توجه مي شود، لذا يك اسكلت تاريخي بيشتر مورد توجه باستان شناسان و پزشك باستان شناسان مي باشد و كمتر به جنبه ي زيبايي شناسي آن توجه مي شود و مرمتگر بيشتر به حفاظت و استحكام بخشي آن مي پردازد.استخوان گرچه داراي ارزش هنري نيست ولي مي-توان استخوان را يك سند تاريخي به حساب آورد و مي توان گفت كه استخوان هاي باستاني بخشي از تاريخ است. با توجه به مطالب گفته شده مي توان نتيجه گرفت كه بيشتر عوامل آسيب رسان در اين اسكلت مربوط به رسوبات محيطي مي باشد؛ با توجه به نتيجه آزمايش شناسايي آنيون ها، مشخص شد كه شوره هاي موجود در رسوبات قرار گرفته روي اسكلت، از نوع شوره-هاي كلريدي مي باشد. استخوان هاي به دست آمده از يك محيط نمكي، همواره در حال جذب نمك هاي محلولي بوده است كه در حين خشك شدن شئ در سطح بيروني آن متبلور خواهند شد. در اثر نيروي وارده از سوي بلورهاي نمك ايجاد شده، سطح استخوان پوسته پوسته مي شود. در بعضي موارد اين امر مي تواند باعث از بين رفتن استخوان شود. به همين علت نمك-هاي محلول، بايد در طي عمليات مرمتي حذف شوند. اگر استخوان ساختار محكمي داشته باشد به واسطه ي غوطه وري پياپي استخوان و شستشوي آن در آب، نمك هامي توانند به بيرون نفوذ كنند و از استخوان خارج شوند.