تالار هاي ستون دار اورارتويي

استفاده از تالار ستون دار و اتاق هاي پيرامون تالار از شاخصه هاي معماري است كه در معماري شرق باستان شكل گرفته است. تالار ستون دار به معناي عام آن در ايران براي اولين در بناي هاي سوخته ي دوره ي پنجم حسنلو(1500-1200ق.م) محوطه اي كه در جنوب درياچه ي اروميه و در دشت سلدوز قرار گرفته است،ايجاد شد.بعدها وقتي اورارتوها بر اين محوطه غلبه كردند، در معماري خود از اين سبك استفاده كردند و تالار هاي ستون دار بي نظير خود را ايجاد كردند.شناخت تالار هاي ستون دار اورارتوييان،ويژگي هاي اين تالار ها و نقش فرهنگ اورارتويي در گسترش اين فرهنگ و تاثير آن بر ساير فرهنگ هاي همجوار از مهمترين پرسش هاي اين پژوهش مي باشد.مهمترين هدف اين پژوهش معرفي تالار هاي ستون دار اورارتوييان و ارائه ويژگي هاي اين نوع معماري مي باشد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد كه تركيب سالن ستون دار در معماري اورارتيان و ايوان ستون دار از معماري بيت هيلاني باعث ايجاد الگوي كهن آپادانا شد.در اين پژوهش سعي شد به بررسي تالارهاي ستون دار و بحث كاربري آنها در حوزه ي فرهنگي اورارتو در هزاره اول قبل از ميلاد پرداخته شود.