بررسي و مطالعه نگاره اسب و سواركاران بر روي سنگ نگاره هاي استان خراسان جنوبي

نقش اسب در فرهنگ مردم دوران باستان با قرباني كردن آن براي خدايان آغاز شد. با اهلي شدن اين حيوان منبع قدرت عظيمي براي كار و حمل و نقل پيدا شد كه تاكنون جريان دارد. حضور اسب در فرهنگ و تاريخ كهن ايران در جلوه هاي گوناگوني متجلي است. اسب به عنوان يكي از مهم ترين جانوران در زندگي بشر، جايگاهي برجسته در اساطير جهان يافته است. نقش عمده اسب در زندگي ايرانيان از نقوش سفالينه ها و وسايلي كه با الهام از آن ساخته مي شد يكي از پرنقش ترين حيوانات اهلي در دنياي اساطير ايران باستان به شمار مي آيد. با بررسي كشفيات باستان شناسي اين نقش مايه، به استمرار اين نگاره حيواني و بن مايۀ فكري اي كه موجب تداوم به كارگيري اين نقوش بوده اند، مي توان پي برد. در ميان مدارك باستان‌شناسي، سنگ نگاره هاي به دست آمده در استان خراسان جنوبي از جايگاه ويژه اي برخوردار هستند، چرا كه نقوش حك شده بر روي آن ها تا حدي جلوه هاي از هنر و عادات و معتقدات يك قوم را نشان مي‌دهد. آن چه به عنوان هدف پژوهش در اين مقاله دنبال مي شود، بررسي و مطالعه نگاره اسب بر روي سنگ نگاره هاي استان خراسان جنوبي است. روش تحقيق در مقاله حاضر، توصيفي- تحليلي است. حاصل اين پژوهش، بازنمايي و نمادشناسي نگاره اسب در سنگ‌نگاره هاي استان خراسان جنوبي است كه نشانگر اين است كه نقش مايه هاي موجود بر روي داده هاي فرهنگي به علل تأثيرپذيري از باورهاي مذهبي و تحولات اقتصادي، كشاورزي و اجتماعي در ادوار گوناگون تحول و تكامل يافته است و ريشه قوي حماسي و اسطوره اي را در خود نهفته است.