مطالعه آزمايشگاهي مبتني بر رفتارشناسي بتن خودتراكم حاوي دوده سيليس و خاكستربادي در حالت تازه

با توجه به رشدروزافزون استفاده ازبتن در اجراي سازه هاي مختلف ، بحران انرژي و منابع طبيعي بيش از حد خود نمايي مي كند و همچنين اهميت مسأله حفظ محيط زيست بشر نيز قابل چشم پوشي نيست. در اينجا مفهوم توسعة پايدار بوجود مي آيد و استفادة بي رويه انرژي و منابع طبيعي را زير سؤال مي برد و لزوم بهينه سازي را در صنعت ساختمان آشكار مي سازد. بهينه سازي مصالح ساختماني از جمله بتن يكي از پايه هاي توسعة پايدار مي باشد. و اصول ابتدايي، آن بر صرفه جويي در برداشت از منابع طبيعي، صرفه جويي در مصرف انرژي، حفظ محيط زيست و به كارگيري ضايعات صنعتي و مواد مضر براي محيط زيست و ... استوار است. يكي از مهم ترين فاكتورهاي بتن خودتراكم كه آن را از ساير بتن‌ها متمايز مي‌سازد مربوط به خواص رواني اين بتن و قابليت عبور و پركنندگي آن مي‌باشد. از اينرو براي تأمين اين خصوصيات حجم مواد پودري مورد استفاده در اين بتن نسبت به ساير بتن‌ها بيشتر است. با توجه به تأثيرات مطلوب مواد پوزولاني بر روي خواص مقاومت فشاري و دوام، تمامي پودرهاي استفاده شده در اين تحقيق به گونه‌اي انتخاب شده كه همگي داراي خواص پوزولاني مي‌باشد. هدف از اين تحقيق بررسي رفتار بتن خودتراكم در استفاده از درصدهاي مختلف مواد پوزولاني مي‌باشد.روش انجام تحقيق به اين صورت بود كه دو نوع پوزولان از جمله ميكروسيليس و خاكستربادي با مقادير مختلف به صورت وزني جايگزين سيمان شدند و تغيير رفتار بتن خودتراكم در فاز تازه ، توسط آزمايش هاي جريان اسلامپ ، قيف V ، جعبه L و ستون جداشدگي استاتيكي مورد تحليل و بررسي قرار گرفتند. نتايج حاكي از آن است كه دوده سيليس به دليل ساختار داخلي و خواص جذب آب بيشتر، خواص مربوط به جريان پذيري بتن را كاهش داده است. همچنين در خاكستر بادي به دليل گردگوشه بودن ذرات ، خواص مربوط به جريان پذيري بتن افزايش يافت و در انتها از بين درصدهاي استفاده شده مواد پودري درصد بهينه هركدام از آنها معرفي شد .