بررسي پايداري سيستم هاي شهري با تأكيد بر شاخص­هاي نخست­شهري مطالعه موردي: شهرستان­هاي استان فارس

سيستم شهري، آرايشي است از شهرهايي كه در يك فضاي معين و در ارتباط با هم از طريق تحرك هاي جمعيتي، جريان كالا، افكار و عرضه ي خدمات، گسترده مي شوند و سازمان مي يابند. با توجه به اين كه نحوه پراكنش نقاط سكونتگاهي در منطقه و گسيختگي و عدم انسجام ساختار فضايي، يكي از مشخصات نظام شهري است، لذا شناخت و تحليل آن در كليه مناطق كشور جهت شناختن تفاوت ها و پيوندها، امري اجتناب ناپذير است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي- تحليلي است كه با تأكيد بر شاخص-هاي مختلف مدل نخست شهري به بررسي نظام شهري شهرستان هاي استان فارس طي سال هاي 1365 تا 1390 پرداخته است. جهت تحليل داده ها عمدتاً از داده هاي منتشر شده توسط مركز آمار ايران استفاده شده است. نتايج پژوهش حاكي از اين است كه در اكثر شهرستان ها، شاخص هاي نخست شهري نشان دهنده تشديد پديده نخست شهري است و از ميان شهرستان ها، لارستان داراي متعادل ترين وضعيت و شيراز بحراني ترين وضعيت را دارا هستند.