آموزش و پرورش عشاير

اين نوشتار، كه به بررسي وضعيت آموزش و پرورش عشاير در ايران از حدود سال 1324 مي­پردازد، سعي دارد تا آنجا كه چهارچوبهاي يك مقاله اجازه مي­دهد، به بررسي اين امر مهم و مثال زدني بپردازد. اين پژوهش كه به همت گروه نويسندگان فراهم آمده است، به دو روش كتابخانه­اي و ميداني انجام شده است. در جهت پيشبرد اهداف تحقيق تا حد بسياري موفق بوده. اين اهداف، عبارتند از: تلخيص و تقويم عمده ي فعاليتهاي اين حوزه، دلايل موفقيت اين طرح در قالب يك مقاله -چرا كه عمده­ي اطلاعات، پراكنده، بر حول يك محور خاص و يا در قالب كتابند- و نيز مهمتر از آن، وضعيت امروز دبيرستان عشايري و دانش­آموزان آن كه در عمده­ي منابع با در گذشت استاد، پايان پذيرفته و به وضعيت فعلي اشاره نمي­شود. از نكات ارزنده­ي اين پژوهش مي­توان به مصاحبه­ي خصوصي با چند تن از معلمين بهمن بيگي – آن طور كه خود، خود را مي­نامند- بانوي گرامي ايشان كه خوشبختانه در قيد حياتند و مدير فعلي دبيرستان عشايري، اشاره نمود.

This paper examines, as far as an article framework allows, the important issue of Iranian tribes’ educational system since around 1945. Written by a group of authors and using both field and library research, this study has successfully fulfilled its goals, including summarizing and reporting the timeline of the main activities of this field of study, citing reasons for the success of this project in an article format such as the fact that most of the information available centres around a specific issue or is in the format of books, and most importantly, describing the current state of tribal high schools and its students which has been neglected since Mohammad Ali Bahman Beigi, one of the greatest teachers in the field, passed away. One of the noteworthy features of this article is the interviews with ‘Bahman Beigi’s teachers’—as they call themselves—his respectable wife, who is fortunately alive, and the current headmaster of the tribal high school.