رابطه ي بين خودكنترلي با اميدواري و تفكر عاملي در ميان دانشجويان كارشناسي دانشگاه قم

خودكنترلي از مهمترين مهارت هاي انسان و اميدواري از مهمترين مولفه هاي سلامت روان است اما در ايران به جز در سال هاي اخير آن هم به صورت محدود به آن توجه شده است بنابراين پژوهش حاضر براي بررسي همين ، طرح و اجرا شد.اين پژوهش، مطالعه اي از نوع همبستگي است كه بر روي 204 نفر از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه قم انجام شد. داده ها با استفاده از دو ابزار مشتمل بر: پرسشنامه خودكنترلي تانجني و پرسشنامه اميدواري اشنايدر به روش خودگزارش دهي گردآوري شدند.داده هاتحت نرم افزار SPSS نسخه ي 21 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه بين خودكنترلي و اميدواري همبستگي مثبت وجود دارد(r=0/33). همچنين بين خودكنترلي و تفكر عاملي هم همبستگي مثبت وجود دارد(r=0/39). بر حسب يافته هاي اين مطالعه بين دختران و پسران از نظر خودكنترلي، اميدواري و تفكر عاملي تفاوتي وجود ندارد(p /001). براساس يافته هاي اين مطالعه خودكنترلي يكي از پيش بيني كننده هاي اميدواري محسوب مي-شود كه ارتقاي آن در ميان دانشجويان كه از مهمترين سرمايه هاي انساني اين جامعه هستند پيشنهاد مي شود كه اين موجب كاهش مشكلات تحصيلي، كاهش گرايش به مصرف مواد مخدر و... مي شود.