مديريت دانش و نقش آن در كارآفريني

امروزه كارآفريني بعنوان يك ضرورت و الزام براي برون رفت از مسايل و مشكلات ايجاد شده و نيز يك راهبرد اصولي در مواجهه با شرايط نوين از سوي كشورها و ملتها انتخاب گرديده است و از آن به سبك نوين زندگي كردن در هنگامه هزاره جديد و گيرودار عصر دانش و اطلاعات نام برده مي‏شود؛ همچنين با توجه به اينكه اقتصاد امروز مبتني بر دانش و دانايي مي‏باشد، مديريت دانش و بكارگيري عملي آن در تمام زمينه‏ها به عنوان يكي از چالش‏هاي مهم سازمانهاي كنوني درآمده است. از جمله مطالعاتي كه در اين زمينه در داخل كشورمان انجام گرفته؛ مقاله ناظم فتاح (1389) با عنوان بررسي رابطه بين مديريت دانش و سلامت سازماني با كارآفريني كاركنان در سازمان تامين اجتماعي مي‏باشد. ايشان در چكيده، نتايج كار خود را بدين صورت خلاصه نموده‏اند كه بين متغير مديريت دانش و كارآفريني كاركنان رابطه معني داري وجود دارد؛ بين ميزان كارآفريني كاركنان بر اساس سطح تحصيلات و سنوات خدمت تفاوت معني داري وجود دارد و وجود مهارت هاي مكمل و نيز فضاي اعتماد در بين اعضاي تيمهاي كاري از مهمترين عوامل در تسهيل مديريت دانش هستند. آقاي محمدرضا موسي‏خاني، مهشيد سعيدي (1389) و سيد جليل اجوردي، علي خان‏بابايي (1386) نيز به نتايج مشابهي رسيدند؛ يافته‏هاي تمامي مطالعات همسو و همراستا با نتايج تحليلي مقاله پيش رو مي‏باشد. در اين مقاله سعي شده تا به روش مروري (كتابخانه‏اي) به بررسي نقش و تأثير مديريت دانش بر كارآفريني پرداخته؛ مؤلفه‏هاي تأثيرگذار بر آنها را تحليل و بررسي نماييم. با عنايت به مطالعات انجام گرفته در مقاله پيش رو، كارآفريني منطبق بر مدلهاي مديريت دانش بعنوان يكي از استراتژيهاي اثربخش در محيط عصر حاضر و الگويي كارآمد جهت حصول به اهداف توسعه اقتصادي- اجتماعي قلمداد مي‏گردد.