توسعة فنّاوري و افزايش مسئوليت مهندسان و كاربران

توسعة فنّاوري منجر به افزايش مسئوليت شده است. اين مسئله، مقوله اي مهم در فلسفة تكنولوژي است؛ لذا بايد اين حوزه را مطالعه كرد. ابتدا به فلسفة تكنولوژي كلاسيك مي توان اشاره كرد كه نسبت به فنّاوري مدرن بدبين است. سپس شاهد چرخشي تجربي هستيم؛ فلسفة تكنولوژي، به مصاديق تكنولوژي مي پردازد و از اطلاعاتِ تجربيِ بيشتري بهره مي برد. در اين چرخش، دو نگرش قابل‌تمييز است. الف: نگرش جامعه محور، به ارزيابي تبعات فنّاوري مدرن براي جامعه مي پردازد. ب: رويكرد مهندسي محور، هدف اصلي آن، ارزيابي شيوه هاي عمل و محصولات مهندسي است؛ نقطة تمركز، خودِ تكنولوژي است. تكنولوژي ابزاري خنثي نيست، بلكه مي تواند موضوع پژوهش اخلاقي قرار گيرد. ازاين‌رو، رويكرد سومي در كنار دو نگرش قبلي پديد مي آيد كه به ظهور دو حوزة جديد در فلسفة اخلاق تكنولوژي محور اشاره دارد. الف: اخلاق مهندسي، از مسئوليت خاص مهندسان صحبت مي كند. ب: اخلاق كاربردي، تمركز اين بخش بر موضوعات اخلاقي اي است كه جامعه هنگام مطرح‌شدن تكنولوژي با آن مواجه مي شود. در هر دو حوزه، هستة اصلي، مسئوليت است و دو موضوع بررسي مي شود. اولاً: چرا توسعة تكنولوژي منجر به افزايش مسئوليت مي شود. ثانياً: راه حلي براي مقابله با مسئلة دست هاي بسيار ارائه مي شود تا با وجود اين مسئله، باز هم بتوان از مسئوليت فردي سخن به ميان آورد.