شناسايي واحدهاي درسي كاربردي در آموزش مهندسي كامپيوتر (گرايش نرم افزار)

يكي از مهمترين انتظارات از دانشگاه در ايران، تربيت نيروي متخصص و كارآمد براي اشتغال در بخش صنعت است. با توجه به رويكرد آموزشي دانشگاه‌ها، آموزشهاي تخصصي اغلب از طريق ارائه دروس نظري و عملي صورت مي‌گيرد، يكي از پرسشهاي متداول در دانشگاه آن است كه آموزش مهندسي تا چه اندازه براي آماده سازي دانشجويان براي اشتغال درصنعت مناسب است. هدف اين پژوهش، ارزيابي آموزش مهندسي كامپيوتر(گرايش نرم افزار) از جنبه كاربرد آن در صنعت توليد نرم‌افزار در ايران است. در اين مقاله، ميزان كاربردي بودن واحدهاي درسي رشته مهندسي كامپيوتر (گرايش نرم افزار) از ديدگاه افراد شاغل در صنعت و اعضاي هيات علمي مورد تحقيق قرار گرفته است. جامعه آماري شامل اعضاي هيات علمي رشته مهندسي كامپيوتر و افراد شاغل در صنعت در حوزه توليد نرم‌افزار مي‌باشد. جمع آوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه صورت گرفته است. اين پرسشنامه دربرگيرنده محورهاي اصلي، تخصصي و تمركز در آموزش مهندسي كامپيوتر- گرايش نرم‌افزار مي‌باشد. يافته‌هاي حاصل از پرسشنامه‌ها، با بهره‌گيري از آزمون آماري خي-دو تحليل شده است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان ميدهد كه بين رتبه ميانگين كاربرد محورهاي مختلف آموزشي (اصلي، تخصصي و تمركز) اختلاف معناداري وجود دارد. جهت كاربردي نمودن نتايج پژوهش، رتبه ميانگين هر يك از واحدهاي درسي براي استفاده دانشجويان رشته مهندسي كامپيوتر در گرايش نرم‌افزار، در اين مقاله گزارش شده است.