اولويت بندي محلات حاشيه اي زابل براي توانمندسازي و بهسازي

در دهه های اخیر، شهرنشینی بر شهرسازی مقدم شده و رشد شهرها را با مشكلات جدی روبرو كرده است. رشد سریع شهرنشینی و گسترش فیزیكی شهرها باعث شده تا محلات جدید و خودرو در حاشیه ای شهرها بدون برنامه ریزی و مدیریت شهری با ساختارهای نامناسب فیزیكی و كالبدی توسط مهاجران روستایی و افراد فقیر شهری به وجود آید كه به آن حاشیه نشینی می گویند. شهر زابل در سال های اخیر، به علت خشكسالی های متوالی و از بین رفتن كشاورزی و دامداری در مناطق روستایی سیستان با مهاجرت بی رویه روستاییان و عشایر مواجه بوده است. این مهاجران به علت درآمد كم، نداشتن سواد كافی و مهارت های شغلی، حاشیه ها و ورودی های اصلی شهر زابل را برای زندگی انتخاب كردهاند و محلات جدید حاشیه ای زابل را به وجود آورده اند. به طوری كه از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۶۵ تعداد محلات حاشیه ای زابل از ۲ به ۱۴ محله افزایش یافته است. در حال حاضر، با متصل شدن این محلات به روستاهای پیرامون شهر زابل، مشكلات فراوانی را برای مدیریت شهری به وجود آورده است. در این تحقیق، ابتدا امتیاز شاخص های اصلی توانمندسازی حاشیه نشینان مانند ویژگی های اجتماعی و اقتصادی سرپرستان خانوارها، ویژگی های كالبدی و فضایی، مسكن و مشكلات اساسی موجود در محلات حاشیه ای و وضعیت مشاركت حاشیه نشینان در بهسازی محلاتشان از ۳۱۶ پرسش نامه توزیع شده در ۱۴ محله و ۱۰۵۰۰ خانوار حاشیه نشین شهر زابل توسط نرم افزار SPSS محاسبه گردیده و سپس به اولویت بندی محلات بر اساس مدل SAW پرداخته شده است. رتبهبندی محلات توسط سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) به چهار سطح خیلی ضعیف تا نسبتاً خوب انجام شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد بیشتر محلات حاشیه ای زابل از نظر توانمندسازی در سطح خیلی ضعیف تا متوسط قرار دارند.