آيينه‌هاي نمادي در شعر سايه

هوشنگ ابتهاج يكي از شاعران معاصر است كه نمادهاي تازه‌اي ازآنچه در سنت و ميراث ادبي و محيط اطرافش ديده مي‌شود در شعرش مي‌آفريند. آيينه يكي از موتيف‌هاي مشهور شعر فارسي است كه گاه، بازتاب حقيقت، صميميت، درون قلب و گاه هم ذات با خورشيد است و نماد خورشيد محسوب مي‌شود. اين موتيف مهم، در شعر ابتهاج رنگ و نماي تازه‌اي دارد. به همين دليل مطالعه و پژوهش در شعر سايه مي تواند راهبردي به شناخت بهتر دوره‌ي شاعر و شخصيّت ادبي و نقش او در ادبيّات معاصر باشد و با توجه به اينكه از زبان فارسي تصويرهايي نو و نمادهايي ويژه آفريده است، از اين رويكرد مي توان پژوهش‌هاي تازه‌اي انجام داد. با وصف بلندمرتبگي و تأثيرگذاري ابتهاج در تاريخ شعر معاصر، بررسي‌هاي كتب دبيرستان نشان از بي‌توجهي به شعر سايه است. در اين مقاله سعي بر اين است كه به روش تحليلي و توصيفي، به بررسي و اهميت نماد آيينه و جايگاه آن در شعر سايه پرداخته شود.