بررسي بحران‌هاي انسان معاصر در دفتر پنجم مثنوي

انسان پريشان و مضطرب امروزي در هستي خود، در مقابله با چگونگي‌ها و چيستي‌ها با نگاهي نگران به پرسش مي‌نشيند و پيكره وجودي ذهن و باور خود را نشانه‌ي افكار زداينده و نابودگر مي‌سازد. بحران‌هاي فردي، اجتماعي و زيستي، هستي او را موردحمله و تهديد قرار مي‌دهند و او آشفته در پي راهي براي رهايش و آرامش است. مولوي با نگاهي وحياني و واكاوانه انسان را شناخت و ابعاد وجودي او را با دقتي شگرف و با تكيه بر كلام وحي مورد واكاوي قرار داد. آنچه مولوي با صميميتي خاص بدان انديشيد و آن را با روحي بزرگ و نگاهي نگران به تصوير درآورد، «انسان‌شناسي» ژرفي بود كه بدان پي برده بود. اين حقيقت را نبايد ناديده گرفت كه مولوي با روحي متعالي و انديشمند و با افكاري روحاني به مقابله با بحران‌هاي انساني و اجتماعي برخاست و موشكافانه راهكارهايي عالي و متعالي براي هريك بيان كرد و در پي آن بود كه روح بشري را از آسيب‌هاي اين بحران‌ها در امان نگاه دارد.با توجه به اينكه در كتاب‌هاي درسي آموزش‌وپرورش، انتخاب‌هايي از مثنوي معنوي است، رويكرد اين مقاله، كاوش براي نشان دادن بحران‌هاي تهديدگر انسان معاصر و راهكردهاي آن از ديدگاه مولانا در دفتر پنجم مثنوي معنوي است؛ پژوهشگران بر اين باور هستند كه با روشي پژوهشي و توصيفي و با تعريفي مجمل از 5 بحران اصلي مشهود در دفتر پنجم، رهيافت‌ها، پيامدها و راهكارهاي خروجي از آن را به بيان درآورند.