بررسي سيماي ابليس و نمادهاي حيواني آن در مثنوي معنوي

جلال‌الدين – مولانا بلخي شاعر پرآوازۀ قرن هفتم هجري كه بر اوج شعر عرفاني ما قرار دارد. در مثنوي معنوي كه يك حماسۀ بزرگ عرفاني در ادبيات جهان محسوب مي‌شود معارف بلند بشري را به نظم كشيده است؛ مولوي براي آموزش انديشه‌هاي ناب عرفاني خود از قصه‌ها و حكايت‌هاي فراواني بهره گرفته است تا مريدان و مخاطبان خود را از خطر دور شدن از راه و طريقت حق بر حذر دارد وآن ها را براي رسيدن به‌حق راهنمايي نمايد. از موضوعاتي كه اين شاعر برجسته در مثنوي از آن براي اين كار بهره جسته داستان ابليس و سجده نكردن بر آدم و رانده شدنش از درگاه حق و صفات منفي اوست كه در جاي‌جاي مثنوي به آن اشاره شده است. مولوي از حيوانات مختلفي براي نشان دادن چهرۀ منفي ابليس استفاده كرده كه در اين مقاله به آن ها پرداخته مي‌شود.