بررسي ضرورت مهندسي مجدد فرآيندها براي ايجاد يك سازمان يادگيرنده

در سازمان هاي امروزي ، مديران با واقعيت غيرقابل انكاري روبرو هستند كه آنها را وادار مي سازد سريع تصميم بگيرند و سريع عمل كنند . اين واقعيت ، تغيير نام دارد . تغييرات پر شتاب و سرسام آور وجه مشخصه دنياي معاصر است . مديران ناچارند براي مقابله با حركت پرشتاب دنيا سازمان هاي خود را همواره آماده نگه دارند . در دهه هاي اخير ، مديريت شاهد ظهور پارادايم ها ، رويكردها و متدولوژي هاي گوناگوني بوده است كه هر يك ، درصدد بوده اند براي مقابله با تغييرات گسترده راه چاره اي بيانديشند. سازمان يادگيرنده و مهندسي مجدد فرآيندها هر دو در زمره استراتژي هايي قرار دارند كه مي توانند راهگشاي مديران باشند.با اين تفاوت كه كه مهندسي مجدد فرآيندها براي سازمان هايي كه به ركود و جمود عادت كرده اند محركي است كه همراهي با تغيير را در آنها آغاز مي كند و آنها را به حركت وا مي دارد و سازمان يادگيرنده مسيري را معرفي مي كند كه بايد بعد از آغاز حركت از آن عبور كرد. نتايج به دست آمده از اين تحقيق حاكي از آن است كه حركت سازمان در مسير هر يك تاز دو رويكرد مهندسي مجدد فرآيندها و يا سازمان يادگيرنده زمينه مساعدي را براي پذيرش تغييرات ناشي از حركت در مسير ديگري ايجاد خواهد كرد و در موفقيت اجراي رويكرد ديگر تاثير گذار خواهد بود . اين تحقيق به مديران سازمان هايي كه به دنبال ايجاد تغيير و تحول در سازمان خويش هستند پيشنهاد مي كند از نگاه مجزا به هر يك از دو رويكرد اجتناب نمايند و كوشش كنند هر دو رويكرد را در يك فرآيند تركيبي و مكمل دنبال نمايند.