استفاده از فازي در تصميم گيري‌هاي چند معياره براي اندازه‌گيري ميزان موفقيت اجراي دوركاري

دوركاري رويه كاري رو به رشدي است كه به موجب آن كارمندان حداقل بخشي از هفته را در محلي دور از دفتر خود كار مي‌كند. بدين ترتيب دوركاري نقطه عزيمت از شرايط كاري استاندارد به سمت رويه‌هاي كاري قابل انعطاف مي‌باشد كه در حال حاضر عموميت يافته و به چالش منحصر به فردي، براي مديران و كارمندان تبديل شده است. پيش‌بيني موفقيت و اجراي كار دوركاري مي‌تواند تصميم‌گيري براي پياده‌سازي آن را آسان‌تر كند .فاكتورهاي كمي و كيفي زيادي بر موفقيت پياده‌سازي تأثير گذارند و اين نشان مي‌دهد كه پيش‌بيني مورد نظر بايد مشكلات تصميم‌گيري در محيطي كه معيارها و شرايط زيادي وجود دارند را پاسخگو باشد. بسياري از پيش‌بيني‌ها بر مبناي آمار و احتمالات مي‌باشد كه معمولاً محيط انساني و شرايط مبهم در دنياي واقعي را ناديده مي‌گيرد. براي حل اين مشكل اين مطالعه از يك متد پيش‌بيني كه بر پاية فازي طرح‌ريزي شده است ، به سازمانها از طريق مشخص كردن فاكتورهاي كليدي تأثير گذار، كمك مي‌كند. اين مدل نه تنها يك مكانيزم تست ايجاد مي‌كند بلكه همچنين توانايي سازمان براي موفقيت پياده‌سازي دوركاري را چك مي‌كند.در پايان به بررسي يك نمونه موردي براي پيش بيني موفقيت پياده سازي دوركاري در استانداري البرز ميپردازيم.