شناسايي و اولويت بندي موانع اصلي انتقال تكنولوژي با استفاده از مدل تصميم گيري چندمعياره

يكي از مهمترين راه هاي بهبود رويه هاي توليد، انتقال تكنولوژي هاي نوين است. ولي سازمان ها براي انتقال تكنولوژي هاي نوين ملزم به پرداخت هزينه و زمان زيادي هستند. از اين رو بايد قبل از شروع فرآيند انتقال تكنولوژي از عواملي كه مي توانند مانع اثربخش بودن فرآيند شوند، آگاه بود. اين تحقيق به دنبال شناسايي و اولويت بندي اين موانع در يك بنگاه اقتصادي مي باشد. پرسش تحقيقاتي اصلي اين پزوهش به روي موانع اثربخشي كانال هاي موجود انتقال تكنولوژي تمركز دارد. ما پس از بررسي مقالات و منابع علمي در اين زمينه، 30 مانع عمده ي انتقال تكنولوژي را شناسايي كرده و آنها را در دسته هاي موانع ارتباطي، موانع اقتصادي، موانع انساني و فردي، موانع زيرساختي، موانع سياسي، موانع فرهنگي، موانع قانوني و موانع مديريتي دسته بندي كرديم. سپس با استفاده از مقايسات زوجي و فرآيند تحليل سلسله مراتبي با جمع آوري نظرات مديران شركت تيرسازان دشتستان، كه به توليد پايه هاي سيماني برق مي پردازد، اين موانع را اولويت بندي كرديم. بر اساس نتايج به دست آمده از ميان هشت دسته موانع انتقال تكنولوژي، موانع اقتصادي به شكل كاملا معنا داري مهمترين مانع انتقال تكنولوژي شناسايي شدند. از ميان 30 مانع انتقال تكنولوژي نيز، عدم پرداخت بودجه براي انتقال تكنولوژي، تحريم هاي اقتصادي و كمبود نيروي انساني متخصص، به عنوان مهمترين موانع انتقال تكنولوژي شناسايي گرديدند.