قرائت نبوي از جهان، رويكردي نوين در فلسفه اسلامي

به سبب تغييرات عمده فرهنگي قرن اخير كه در جامعه و فلسفه اسلامي پديد آمده است، بسياري از فهم هاي پيشين ما را دچار مشكل كرده است. از آنجا كه متون مقدسي از جمله قرآن جزو منابع اصلي ارزش هاي اخلاقي و معناي زندگي انساني در اين جامعه ها مي باشند؛ لذا بايد بتوانيم خوانشي صحيح از متن را ارائه نماييم. جدال تفسير متعارف از دين، مسئله­ بدون پيشينه­اي در تاريخ فلسفه اسلامي نمي­باشد و در عصر ما يكي از اين نظريات «قرائت نبوي از جهان» محمد مجتهد شبستري است كه در سال 1386 مطرح نمود. شبستري با استفاده از برخي آيات نشان مي­دهد كه گفتمان شكل گرفته در قرآن، كلام محمد است. البته او وحي را انكار نمي­كند بلكه آن را امري وجودي دانسته، ولي معتقد است كه پيامبر آن را بيان نموده و اين­گونه نيست كه متن از جانب خدا به او رسيده باشد. وي با بهره­گيري از هرمنوتيك تاريخي (با توجه به آراي گادامر) بر آن است تا نشان دهد كه ما نياز به شناخت پيامبر داريم و از طريق او بايد متن را بخوانيم و تفسير كنيم؛ زيرا متن قرآن داراي مطالب و منازعاتي است كه گوينده (پيامبر) با مخاطبيني است كه مخاطبين آن نمي­دانند گوينده، اين متن را از كجا آورده است.