نقد يك دليل تجربي ‌تناسخ

با توجه به اينكه امروزه، درعرفان هاي نوظهور درباب تناسخ بر ادله تجربي ‌تاكيد مي‌شود، و پيروان عرفان‌هاي نوظهور بر«اختلاف شخصيت‌ها» تاكيد مي‌نمايند، به اين صورت كه ما مي‌بينيم از والدين خوب، فرزندان بد متولد مي‌شوند، گاهي والدين خوب اند ولي فرزنداني از آنان به وجود مي‌آيند، كه يكي داراي صفات نيكو و پسنديده است و ديگري داراي ويژگي‌هاي نامطلوب و ناپسند، و اين «اختلاف شخصيت‌ها» نشأت گرفته از موضوع تناسخ است، زيرا در فرزند خوب، روح آدم خوبي حلول كرده، و در فرزند بد، روح شخص بدي حلول كرده است. لذا قانون تناسخ را پاسخ گوي اختلاف شخصيت‌ها دانسته‌اند. براي پاسخ به اين مساله، مي‌توان جواب‌هاي قابل ارائه‌اي از فلسفه اسلامي مطرح نمود. نگارنده معتقد است با توجه به ابطال تناسخ، به ويژه براساس حركت جوهري، هم نفس و هم بدن درحركت اند. هردو درابتدا بالقوه‌اند، ولي بعد از پيدايش، همواره درحال حركت به سوي فعليت بخشيدن به كمالات خود هستند. وقتي كه نفس و روح به فعليت مي‌رسد و از بدن جدا مي‌شود، به جسم مثالي تعلق مي‌گيرد، حلول آن در جسم و بدن ديگر، بدين معناست كه فعليت تبديل به قوه شود و اين محال است. همان طوركه بدن يك حيوان بعد ازكامل شدن، امكان ندارد به حالت نطفگي بازگردد، زيرا بالفعل چگونه بالقوه مي‌شود؟ چگونه روح يك آدم بد، پس از به فعليت رسيدن، به جنين يا بدن نوزاد تعلق مي‌گيرد و منشاء بدي كودك مي‌شود. علاوه براين نكته كه، اختلاف شخصيت‌ها، به تناسخ برمي‌گردد، و اينكه در بچه بد، روح آدم بد در او حلول كرده، فقط يك ادعا است، و دليل مستدل و منطقي مي خواهد و نيز اختلاف شخصيتها به عوامل ژنتيكي برمي گردد كه اين موضوع درعلم ژنتيك قابل اثبات است.