چالش‌هاي اصل عدم مداخله و جايگاه آن در حقوق بين‌الملل

اصل عدم مداخله از اصول مندرج در منشور ملل متحد است كه سازمان ملل متحد را از دخالت در اموري كه اساساً در صلاحيت داخلي كشورهاست، منع مي‌كند. اين اصل بر پاية اسناد بين‌المللي در روابط بين دولت‌ها نيز حاكم بوده و از حاكميت برابر آن‌ها ‌نشئت مي‌گيرد. بااين‌حال جايگاه اين اصل، با بروز مفهوم مداخلة بشردوستانه و پس از آن، تئوري مسئوليت حمايت با ترديد روبه‌رو بوده است؛ علاوه‌بر‌اين‌ها، حمايت مالي، تسليحاتي و تجهيزاتي برخي دولت‌ها از شورشيان و معارضان داخلي در كشورهايي چون سوريه و عراق، اعتبار و كارآيي اين اصل را در‌عمل با چالش و ترديد جدي روبه‌رو كرده است. در اين مقاله، با بررسي چالش‌هاي موجود در تقابل با اصل مداخله‌نكردن، اعتبار و جايگاه اين اصل درحقوق بين‌الملل قراردادي و عرفي به‌ويژه در پرتو روية ديوان بين‌المللي دادگستري ارزيابي شده است. به نظر مي‌رسد اصل مداخله‌نكردن، همچنان اصلي حقوقي معتبر در حقوق بين‌الملل موجود است و اعتبار آن در‌برابر چالش‌هاي فرارو مخدوش نشده است؛ علاوه‌بر‌اين، تمسك به آن در روابط بين دولت‌ها و با ملل متحد نيز يك ضرورت است و عامل مهمي در كاهش مخاصمات داخلي و تضمين صلح و امنيت بين‌المللي است.