رويكرد زيست‌محيطي با توسل به زور در منطقه از ديدگاه حقوق مخاصمات مسلحانه؛ مورد خليج فارس

رويكرد زيست‌محيطي با توسل به زور در منطقه و تحليل وقايع دربارة آن كمتر مورد توجه حقوق‌دانان بين‌المللي قرار گرفته است. تخريب محيط زيست در منطقة خاورميانه، به‌ويژه در عراق و خليج فارس، درحقيقت، يكي از چالش‌هاي بنيادين قواعد كنوني وآيندة حقوق بين‌الملل محيط زيست است. تاكنون در مباحث جاري حقوق محيط زيست و حقوق بشردوستانه اين امر بيشتر در چهارچوب قواعد لاهه و محدوديت‌هاي وارده بر ابزارها و روش‌هاي جنگ بحث شده است. در اين نوشتار كوشيده‌ايم در ابتدا ابعاد مختلف موضوع توسل به زور از منظر زيست‌محيطي تحليل گردد. سپس، تأثير مستقيم و غيرمستقيم مخاصمات مسلحانه در منطقه با ذكر برخي از وقايع جنگ خليج فارس از منظر حقوق توسل به زور ارزيابي گردد. فرضية بنيادين اين مقاله بر اين مبنا استوار است كه رابطة مستقيمي ميان توسل به زور و شدت تخريب و بحران محيط زيست در منطقه وجود دارد.

Environmental approache toward the use of force in the region and the analysis of the developments around it have little been under the focus of international jurists. As a matter of fact, the destruction of environment in the region, particulary in Iraq and the Persian Gulf is one of the major challenges for the present international rules and provision as well as the future of the international environmental law. Until the present time, these debates in international law and international humanitarian law have been discussed under The Hague Rules framework as well as the limitaions imposed on means and ways of warfighting. This article primarly analyizes the different dimensions of use of force through environmental perspective. It will then, assess the direct and indirect impacts of armed conflicts on the region with reffering to some war events in Persian Gulf. The critical hypothesis of this article is based on the idea that there is a direct link between the use of force and envronmental destruction and crisis in the region