بررسي برخي مؤلفه هاي مشترك حقوق شهروندي در نهج البلاغه و عهد جديد

حقوق شهروندي در قرون اخير از مباحث پررونق و پرمناقشة دو حوزة حقوق و علوم سياسي بوده است و در واقع حقوقي است كه همة افراد ساكن در يك جامعه بايد از آن بهره مند باشند. حقوق شهروندي هديه الهي و جزو حقوق ذاتي و فطري انسان ها است. نهج‌البلاغه به عنوان يكي از كتب معتبر اسلامي و عهد جديد به عنوان كتاب مقدس مسيحيت در بخش‌هايي مفهوم حق را مورد توجه قرار داده اند. نهج‌البلاغه نگاه فراگيري درباره حقوق شهروندي ارائه مي‌دهد كه نه از روي عاطفه، كه از قوه عقل بهره مي‌گيرد و تنوع را رسميت مي‌بخشد. نهج‌البلاغه به عنوان يك متن ديني، حاوي پيام‌هايي است كه در تحقق شرايط جامعه مبتني بر اصول زندگي مدني تاثيرگذار است و لذا مي‌توان با ملاحظه برخي از بخش‌هاي آن، به مضاميني دست يافت كه نشانگر اهميت حقوق شهروندي در يك جامعه و در نتيجه در زندگي انسان ها است. و در مقابل، كتاب مقدس مسيحيان نيز به حقوق شهروندي انسانها در ابعاد مختلف پرداخته و به آن توصيه نموده است. لكن در اين مقاله برآن هستيم تا با استفاده از روش توصيفي- تحليلي- مقايسه اي، برخي از مؤلفه هاي حقوق شهروندي را در نهج البلاغه و عهد جديد مورد بررسي قرار داده و نشان دهيم كه اولاً ريشه حقوق شهروندي به گذشته و كتب مقدس و ديني اديان مختلف از جمله اسلام و مسيحيت بر مي گردد و ثانياً اين دو كتاب مهم كه هر يك به نوعي به بحث رعايت حقوق شهروندي پرداخته اند، هر دو مي-توانند يك منبع مهم در جهت آشنايي با ابعاد گوناگون حقوق شهروندي و رعايت صحيح آن باشد.