ديالكتيك كودك - ديگري به مثابه ي انگاره اي تعاملي در تعليم و تربيت مداوم

تعليم و تربيت مداوم به عنوان يكي از محورهاي مهم مطالعات نظري تعليم و تربيت، در قرن حاضر مورد توجه انديشمندان و نهادهاي تربيتي بوده است. نظر به اينكه تعريف و مختصات آموزش مداوم و يادگيري مادام العمر ربط وثيقي با نظريات يادگيري دارد، هر تعريفي كه از تعليم و تربيت مداوم ارائه شود به طور ضمني و يا صريح يك نظريه تربيتي را مفروض گرفته است. بدين ترتيب مفهوم تعليم و تربيت مداوم مي تواند با مفروض گرفتن نظريات فلسفي و يادگيري متفاوت، تعريفي متفاوت پيدا كند. از اين رو در اين پژوهش با به كارگيري روش تحليل مفهومي (مفهوم‎پردازي)، نخست به برخي ويژگي هاي تعليم و تربيت مداوم اشاره شد و در پرتو آن با مفروض گرفتن نظريه يادگيري ويگوتسكي و ارائه ويژگي هاي يادگيري كودك در اين ديدگاه، تعليم و تربيت مداوم در دوران كودكي مورد مداقه قرار گرفت و با توجه به ديالكتيك كودك- ديگري از انگاره اي تعاملي در تعليم و تربيت مداوم سخن به ميان آمد. بنابراين مي توان گفت كه در يك نگاه كلي انگاره ي تعليم و تربيت مداوم در دوران كودكي از منظر ويگوتسكي، تعاملي است و هر كجا كه سخن از تعليم و تربيت مداوم در دوران كودكي به ميان مي آيد بايد اين تعامل به رسميت شناخته شود. از ديگر سو مختصات تعليم و تربيت مداوم تعاملي در سه محور مورد بررسي قرار گرفت؛ نخست اينكه در اين ديدگاه، تعليم و تربيت مداوم دربردارنده ي هر دو قطب آموزش و يادگيري به صورت توأمان است. دوم اينكه تعليم و تربيت مداوم در اين ديدگاه به صورت راديكال ديالكتيكي و تعاملي است و از اين رو نيز تاحدي نامتعين است و در نهايت اينكه اين انگاره مفهوم تعليم و تربيت مداوم را با نظر به قابليت هاي كودك و حوزه تقريبي رشد توجيه پذير مي داند و از اين رو آن را براي رشد تربيتي كودك ضروري به شمار مي آورد.