برنامه ريزي و طراحي در فرآيند احداث نيروگاههاي هسته‌اي با هدف كسب رضايت عمومي

احداث نيروگاهها به منظور تامين برق يكي از نيازهاي مهم استراتژيك در جوامع امروزيست. استقرار اين مجموعه‌ها در هر محيط به مانند تمام پروژه‌هاي زيرساختي ديگر علاوه بر نتايجي كه در حوزه اقتصاد ملي بر جاي مي‌گذارند ابعاد ديگري نيز دارند كه در زمينه تصميم‌گيري و برنامه‌ريزي بر روي آنان قطعا اثرگذار خواهند بود. برخي از كشورهاي پيشرفته در زمينه هسته‌اي به خاطر تبعات منفي نيروگاههاي اتمي استراتژي خود را در زمينه تامين انرژي تغيير داده و عطاي آن را به لقايش بخشيده‌اند. پيامدهاي ناشي از اين قضايا باعث شده تا كشورهاي ديگري كه همچنان به دنبال توسعه و ارتقاي نيروگاههاي هسته‌اي خود هستند تدابير و راهكارهاي متعددي را به منظور جلوگيري از ايجاد نارضايتي عمومي مطرح نمايند كه بخش قابل توجهي از اين تدابير در فرايند طراحي و برنامه‌ريزي به منظور احداث آنها پيش‌بيني شده است. اين نوشتار بدين منظور ضمن شرح تجارب كشورهاي مختلف در اين قضيه، به بررسي تجارب دو كشور انگليس و آمريكا به طور ويژه با محوريت دو نمونه موردي نيروگاه هينكلي پوينت سي و نيروگاه شماره 3 و 4 وگتل پرداخته و ضمن بررسي مزايا و معايب هر كدام نتايج و دستاوردهاي حاصله از آنها را با يكديگر مقايسه نموده است.