گردشگري و شناخت معنوي با توجه به اشعار سهراب

انسان جستجوگر در مسير حيات خويش به دنبال شناخت است و اين شناخت بيروني و دروني است. در شناخت بيروني به جستجو در طبيعت و سفر مي پردازد و در شناخت دروني به جستجو در خود مي پردازد و هدفش رسيدن به وحدت وجود و ذات هستي است. سپهري شاعر معاصر ايران نيز انساني جستجو گر است كه از آرمان شهرش جدا شده است و به دنبال رسيدن به آن است. بنابراين در طول حيات خود سفري بيروني و دروني دارد. او عارفي است كه مي خواهد در نهايت به اقليم هشتم و ذات الهي برسد. در اين پژوهش، با مرور پژوهش هاي انجام شده در حوزه گردشگري هاي جايگزين كه در عصر پست مدرن در حال گسترش است و پژوهش هاي عرفاني، تلاش شده تا جنبه شناختي گردشگري و سفر مورد توجه قرار گيرد و به گردشگري عنوان زمينه اي براي شناخت شهودي توجه شود. چارچوب مفهومي ارائه شده است، انطباق ميان مضامين اشعار سپهري را با انواع گردشگري نشان مي دهد كه زمينه اي براي سفر و جستجوي انسان در طول حياتشان براي شناخت و درك هستي است.