بررسي جايگاه معنويت در گردشگري از ديدگاه اديان

معنويت به منزله ي رويكردي موثر در ايجاد انگيزه، براي مسافرت و جابجايي در اديان مختلف قلمداد شده است. گستردگي بالاي سفرهاي معنوي اديان مختلف ، چندان كه بايد در اين حوزه ورود موثري صورت نگرفته است. و همچنين كمبود اطلاعات در زمينه معنويت و گردشگري نسبت به ساير حوزه هاي گردشگري ، انگيزه اي براي تحقيق در اين زمينه شده است . هدف ما در اين مقاله شناسايي جايگاه معنويت در گردشگري الز ديدگاه اديان است. روش تحقيق در اين مقاله به صورت كتابخانه اي يا اسنادي است كه با استفاده از كتب و مقالات مرتبط با موضوع و نيز استفاده از آموزه هاي ديني مختلف و آيات و روايات متواتر انجام شده است. نتايج به دست آمده از اين پژوهش نشان مي دهد كه معنويت در گردشگري از ديدگاه اسلام مقوله اي جدا از دين نيست در صورتي كه گردشگري معنوي در ساير اديان با تفكيكي دين از معنويت شناخته شده است . به طور كلي گردشگري معنوي برآيندي از دين و آموزه هاي ديني است ، بازنمود واقعي گردشگري معنوي متن و بستر دين است . بر اين اساس برارزش واقعي جايگاه اين نوع گردشگري رابايد در بسترهاي ديني و آموزه هاي ارائه شدذه در اديان مختلف بويژه دين اسلام جستجو كرد . اين يافته در مقايسه با ساير اديان ديگرمتفاوت بوده و در كل گردشگري معنوي مقوله اي منفك از اديان غيراسلام بوده است.