بررسي تأثير مشاهده ي آفرينش جهان هستي بر گردشگر معنوي با رويكرد نهج البلاغه

با سيري در تاريخ و مرور احوال بزرگان علم و اخلاق مشاهده مي گردد بسياري از چهره هاي پرفروغ جوامع بشري براي نيل به فضايل الاقي و دسترسي به معارف عالي بشري و سرچشمه لايزل حقيقت سفرها كرده اند تا نفس سركش و خام پيچ و خم وفراز و فرود هاي زندگي و سفر پخته شود ، ناخالصي ها و ناپاكي هاي جان در پالايشگاه سفر و ديدن اوضاع طبيعت صاف گرد و خشونت خلق به لطافت اخلاق بدل شود، خود را بشناسد تا به عظمت آفريننده پي برد. به همين دليل ، در كتب آسماني و اخلاقي و ديوان شعرا، مضمون هاي نيكو و عبارت هاي آموزنده در مورد آثار سفر بر تعالي روح و اخلاق انسان آمده است. پژوهش حاضر با رويكردي توصيفي – اسنادي به بررسي تاثير مشاهده آفرينش جهان هستي بر گردشگر معنوي با رويكرد نهج البلاغه مي پردازد. نتايج حاكي از آن است گردشگر معنوي گردشگري است كه به سفر در زمين و تامل در باب آفرينش پرداخته و هر لحظه نعمات پروردگار را سپاس مي گويد و آثار سفر را از طريق روح و روان جلا داده شده دريافت مي كند. در حقيقت اين سير و سلوك عارفانه اي است كه بين بنده و معبود شكل گرفته و همه منجر به كمال انساني مي گردد.