كمبود منيزيم در جيره پيش از زايش و بروز جفت ماندگي در گاوهاي هلشتاين

Magnesium deficiency in prepartum diet and retained placenta incidence in Holstein cows

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر سطوح مختلف منيزيم در جيره پيش از زايش، بر روي بروز جفت ماندگي، فاكتورهاي مرتبط با زايش و غلظت مواد معدني سرمي در دوره پس از زايش بود. صد و بيست رأس گاو هلشتاين با دوره شيردهي، امتياز وضعيت بدني و توليد شير پيشين مشابه به طور تصادفي به 2 تيمار آزمايشي از 21- روز مانده به تاريخ زايش مورد انتظار تا زايش اختصاص يافتند. گروه اول (گروه شاهد) جيره حاوي 3/0 درصد منيزيم و گروه دوم (گروه آزمايشي) جيره حاوي 6/0 درصد منيزيم (بر اساس ماده خشك) طي دوره پابه ماه (close-up) دريافت كردند. نمونه گيري از خون در روزهاي 21- ، 14- ، 7-، 0، 1، 2، 3، 7، 14 و 21 نسبت به زايش براي تعيين غلظت هاي سرمي كلسيم، منيزيم و فسفر انجام شد. داده هاي متابوليت هاي سرمي در قالب طرح كاملا تصادفي با استفاده از رويهMIXED ، با روز به عنوان اندازه هاي تكرار شده و بروز جفت ماندگي با رويه GENMOD نرم افزار SAS (2004) آناليز شدند. نتايج اين پژوهش نشان داد كه افزايش دادن سطوح منيزيم از 3/0 به 6/0 درصد ماده خشك در جيره پيش از زايش، وزن گوساله را افزايش و وزن جفت را كاهش داد (P 0.01). اما توليد آغوز در اولين دوشش تحت تاثير تيمارها قرار نگرفت (P = 0.65). غلظت منيزيم سرمي پس از زايش در گروه آزمايشي در مقايسه با گروه شاهد افزايش يافت ((P 0.01، اما غلظت هاي سرمي كلسيم و فسفر پس از زايش تحت تاثيرتيمارها قرار نگرفت (P 0.1). خطر توسعه جفت ماندگي براي گاوهاي شاهد 5/2 برابر بالاتر از گاوهاي آزمايشي بود (P = 0.04). در مجموع، نتايج اين پژوهش نشان داد كه افزايش دادن سطوح منيزيم در جيره پيش از زايش، بروز جفت ماندگي را كاهش و سلامت دام را بهبود مي دهد.

The objective of current study was to investigate the effect of different levels of magnesium (Mg) in prepartum diet on retained placenta incidence, factors associated with calving and serum mineral concentrations during postpartum period. One hundred twenty Holstein cows with similar parity, body condition score (BCS), and previous lactation milk yield randomly allocated to 1 of 2 dietary treatments from −21 d relative to expected calving date until calving. The first group (control) received diet containing 0.3 % Mg and the second group (experimental) received diet containing 0.6 % Mg (on basis DM) during close-up period. Blood sampling was made at −21, −14, −7, 0, 1, 2, 3, 7, 14 and 21 d relative to parturition to determine serum concentrations of Ca, Mg, and P. Serum metabolites data were analyzed as a completely randomized design using PROC MIXED of SAS with day as repeated measure, and retained placenta incidence using PROC GENMOD of SAS (2004). The results of this study indicated that increasing Mg levels from 0.3 to 0.6 % DM in prepartum diet increased calf weight and decreased placenta weight (P 0.01). However, colostrum yield in the first milking was not affected by treatments (P=0.65). Postpartum serum Mg concentration was increased in experimental group compared with control group (P 0.01), but serum Ca and P concentrations were not affected by treatments (P 0.1). The risk to developing retained placenta was 2.5 times higher for control cows than experimental cows (P= 0.04). Overall, the results of this study showed that increasing Mg levels in prepartum diet decreases retained placenta incidence and improves animal health.