زبان مشترك معماري و هنر مهندسي سازه در معماري ايران

امروزه، تعامل سازه و معماري، از جمله مسائلي است كه نظر طراحان را به خود جلب نموده است. در معماري سنتي ايران، روند تعامل سازه و معماري به طور پيوسته و در كمال يكپارچگي بود. اما با توجه به تغييرات حاصل از عصر صنعت و به التبع آن ورود جريانات غربي به كشور، در سده هاي اخير، اين امر ميان پژوهشگران و محققان، مورد بحث و مجادله قرار گرفته است. هدف از اين مقاله، دستيابي به زبان مشترك معماري با هنر مهندسي سازه مي باشد كه به سبب آن، تعامل مطلوبي بين معماري و سازه حاصل گردد. در اين راستا، روش تحقيق، تلفيقي از روش تاريخي- تفسيري، توصيفي- تحليلي و منطقي مي باشد و ابزار جمع آوري اطلاعات، كتابخانه اي است. نتايج تحقيق نشان دهنده آن است كه هندسه، زبان مشترك معماري و هنر مهندسي سازه است. به نحوي كه، در دوره هاي مختلف معماري ايران، هندسه از ويژگي هاي بارز آثار محسوب مي گردد. از طرفي، هندسه يكي از مهمترين شاخصه هاي وحدت و يكپارچگي در يك اثر معماري مي باشد. اميد است با استفاده از اين رويكرد، نه تنها به ارزيابي آثار معماري پرداخته شود، بلكه بتوان فرآيند طراحي را تبيين نمود كه طراحان را قادر سازد با عنايت به مسائل سازه اي، طرح هاي معمارانه فاخري را ارائه دهند.