معيارهاي طراحي موزه و فضاهاي نمايشگاهي در بافتهاي تاريخي با رهيافتهاي نظري دانيل ليبسكيند

معماري به عنوان هنري كه همواره پيوند نزديك با زندگي مردم داشته است، از بارزترين جلوه هاي فرهنگ هر قوم و هر دوره ي تاريخي و نمايشگر گوياي فضاي زيست انسان است. از آنجا كه آثار معماري مانند بناهاي تاريخي، فضاهاي شهري و مانند آنها با گذشت ايام و نيز به دست بشر در معرض ويراني و تباهي است، هدف از روش هاي خاص مداخله در بستر بافت تاريخي اينست كه از يك سو مشخصات بارز اين بناها خود را نشان دهند و از سوي ديگر بخش مهمي از فرهنگ بشري تا جاي ممكن از گزند فراموشي مصون بماند. در اين ميان اين سوال مطرح مي شود كه چگونه مي توان در بافتهاي تاريخي با رهيافتهاي نظري سبكها و جنبشهاي معماري جديد طراحي كرد؟ روش تحقيق، توصيفي- تحليلي بهمراه تحليل كالبدي و محتوايي است كه از ابزار گرداوري داده مشتمل بر مطالعات كتابخانه اي و اسنادي بهره برده است. در پايان به عنوان نمونه انتخابي، دانيل ليبسكيند انتخاب شده و در رابطه با طرح سوال فوق بررسي ها و نتايج مربوطه ارائه شده است.