تبيين عوامل ارتقاء كيفيت محيط شهري جهت برگزاري مراسم آييني و مذهبي

هدف كلي اين پژوهش تبيين عوامل ارتقاء كيفيت محيط شهري جهت برگزاري مراسم آييني و مذهبي مي باشد . آيين اجراي داوطلبانه رفتاري است كه به شكلي سزاوار به منظور تاثير گذاري نمادين يا مشاركت در زندگي جمعي طراحي شده است و طيف وسيعي از فعاليت هاي انساني در جوامع را شامل مي شود . آيين با دارابودن سه ويژگي : تكرارپذيري در زمان و مكان مشخص ، برخورداري از ماهيتي نمادين و استعاري ، كنش و فعاليتي اجتماعي ، با سه مولفه اصلي فضاي شهري و كيفيت محيط شامل كالبد ، معنا ، عملكرد در تعامل و ارتباط تنگاتنگ است در نتيجه آيين را مي توان پديده فضايي و به تبع آن پديده اي شهري دانست . در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفي و تحليلي و در قالب مطالعه كيفي به بررسي مولفه هاي كيفيت فضاي شهري جهت برگزاري مراسم آييني و مذهبي پرداخته ميشود ، بررسي انجام شده در قالب مدل مفهومي به دست آمده حاكي از آن است كه از بعد كالبدي، آيين هاي مذهبي سبب ايجاد عناصر و فضاهايي خاص گرديده و يا به آن ها شكل داده است و اجراي آن در سازمان فضايي شهر در گذشته انسجام كالبدي – فضايي شهر را بدنبال داشته است . از بعد معنايي، آيين هاي جمعي سبب ايجاد فضاهايي خاطره انگيز ،خوانا ، بامعنا و نمادين ، تنوع بصري و غناي حسي گرديده و در هويت بخشي به فضاها و حس تعلق به آن ها اثرگذار بوده است از بعد عملكردي، افزايش حضور پذيري ، ايجاد قلمرو همگاني ، تعاملات اجتماعي، مشاركت و مردمي بودن را مي توان مهمترين وجوه رفتارهاي آييني در فضاي شهري دانست.