منافع آموزش و پرورش وآموزش و بهسازي سرمايه انساني

سرمايه گذاري در نيروي انساني در كشورهاي درحال توسعه از سال 1960 به بعد اهميت و جايگاه خاصي پيدا كرده است و آموزش و پرورش نقش محوري در توسعه اقتصادي جوامع درحال رشد را به خود اختصاص داده است. به طوريكه سرمايه گذاري در آموزش و پرورش به عنوان ركن اساسي توسعه مورد توجه خاص تمامي اين كشورها بوده است. در اين ميان محاسبه منافع اقتصادي آموزش و پرورش و همچنين منافع آموزش سرمايه انساني در حال اشتغال توجه صاحبنظران علم اقتصاد و متخصصان عرصه تعليم و تربيت را به خود جلب نموده است. آنها خواسته اند بدانند كه اساسا آموزش و پرورش چه منافعي دارد؟ آيا آموزش و پرورش منافع اقتصادي دارد؟ و اين منافع قابل احصا هستند؟ و اگر منافعي دارد اين منافع كدام ها هستند؟ بر اساس نتايج بدست آمده از تحقيقات صورت گرفته در اين زمينه، تنها مي توان از تحقيقات تجربي مبتني بر نظريات دانشمندان علم اقتصاد و متخصصان عرصه تعليم و تربيت منافع آموزش و پرورش را طبقه بندي و احصا نمود اما محاسبه دقيق منافع آموزش و پرورش بسيار سخت و دشوار است. با اين همه، آموزش و پرورش داراي منافع اقتصادي (پولي-فردي–اجتماعي–سازماني) و غيراقتصادي (غير پولي سازماني–فردي–اجتماعي–بين المللي) و همچنين دريك طبقه بندي ديگر داراي منافع مستقيم و غيرمستقيم مي باشد. در زمينه منافع آموزش و بهسازي سرمايه انساني نيز مي توان اذعان كرد كه ميانگين اعتبارات اين بخش در شركت هاي توليدي و حتي حكومت ها خصوصا در بعد نظامي بين 4 تا 5 درصد كل اعتبارات سازمان ها و شركت ها مي باشد و نرخ بازگشت آن در برابر يك دلار هزينه براي آموزش بعضا در شركت هايي مانند بوئينك 250 دلار بوده است.