ارزيابي ضرورت آرماتورگذاري عرضي جهت ايجاد محبوس شدگي در ديوارهاي سازه‌اي بتن‌آرمه به روش تحليل ديناميكي و استاتيكي غيرخطي

ديوارهاي سازه‌اي بتن‌آرمه يكي از مهم‌ترين و پركاربردترين سيستم‌هاي مقاوم در برابر زلزله است. براي آنكه اين سيستم سازه‌اي مانند ساير سيستم‌هاي باربر جانبي، عملكرد مناسبي در برابر نيروهاي لرزه‌اي داشته باشد، بايد شكل‌پذيري آن با در نظر گرفتن برخي اصول طراحي تأمين شود. با توجه به اين امر كه محبوس شدگي بتن باعث افزايش شكل‌پذيري عضو بتن‌آرمه مي‌گردد، آيين‌نامه‌هاي طراحي سعي دارند تا با مشخص كردن طول معيني از لبه‌هاي ديوار و اجراي آرماتورگذاري عرضي ويژه در اين ناحيه، شكل‌پذيري ديوار را افزايش دهند. در اين مطالعه ضرورت آرماتورگذاري عرضي جهت ايجاد محبوس شدگي در بتن مطابق با آنچه كه در ضوابط مبحث نهم مقررات ملي ساختمان بيان شده است، با روابط ارائه شده براي طراحي مبتني بر جابجاي مقايسه شده است. براي اين كار از تحليل استاتيكي غيرخطي (پوش اور) و تحليل تاريخچه زماني غيرخطي بهره‌گيري شده است نتايج مطالعه نشان مي‌دهد كه تغيير شكل جانبي سازه‌ها و كرنش فشاري بتن، حتي بدون در نظر گرفتن آرماتورهاي عرضي جهت محبوس كردن آن، كمتر از حدود نهايي تعيين شده توسط آيين نامه است و ضوابط اعمال شده توسط آيين‌نامه در بسياري از موارد مي‌تواند منجر به طراحي بسيار محافظه‌كارانه براي ديوارهاي سازه‌اي شود.