نقش هندسه و سازه در شكل گيري فضاهاي مسكوني ايران: نمونه موردي خانه طباطباييان

معماري ساماندهي فضاهاست، هندسه يكي از دانش هايي است كه از ديرباز براي ساماندهي به شكل گيري روابط فضايي و كالبد فضاها و انتظام حركت نيروهاي سازه اي در ساختمان مورد استفاده قرار مي گرفته است. در معماري نيز ارتباط فرم با سازه پيوندي ناگسستني دارد كه هندسه مي تواند عامل هماهنگي آن ها باشد. هندسه اين فرصت را براي طراح فراهم مي آورد كه مباحثي چون ساماندهي فضا، تناسبات، پيوند و يكپارچگي معماري و سازه، كنترل احجام، ساماندهي مسير حركت نيرو، هماهنگي با طبيعت اطراف و نيز وحدت در تمام اجزا بنا، همه را در كنار هم پاسخ داده و در نهايت عامل يكپارچگي همنوايي و هماهنگي تمام عناصر معماري باشد. معماري ادوار گذشته ايران همواره با استفاده از هندسه و شيوه هاي ترسيم غني همراه بوده است تا جايي كه آگاهي از قواعد رياضي و ترسيم و اصول سازه اي منجربه تمايز ميان معماران بوده است، اما در معماري عصر حاضر با جدايي دو رشته سازه و معماري شكافي ميان اين دو مفهوم ايجاد شده است كه منجربه عدم هماهنگي سازه و معماري در بناها شده است. از ميان فضاهاي زندگي، خانه نزديكترين فضا با انسان است كه به طور روزانه از آن تاثير مي گيرد و بر آن تاثير مي گذارد، بنابراين توجه به كيفيت فضايي فضاهاي مسكوني از ملزومات معماري است. هدف از تحقيق شناخت صحيح رابطه سازه و هندسه و ميزان تاثير اين دو بر يكديگر وهمچنين در شكل گيري فضاهاي مسكوني مي باشد و در نهايت مدلي براي ارتباط بهتر سازه و هندسه ارائه مي گردد.تا بتوان قدمي در جهت بهبود وضعيت فعلي معماري برداشت. براي درك بهتر و قياس دقيق تر موضوع پژوهش را به صورت كيفي و كمي در خانه طباطباييان كاشان مورد تجزيه و تحليل قرار مي گيرد.