بررسي معماري پايدار در مناطق سردسير

پايداري از جمله مفاهيمي است كه در سالهاي اخير به شدت مورد توجه قرار گرفته است و بسياري از كشورهاي توسعه يافته براي دستيابي به الگوهاي موفق در راستاي تحقيق اهداف توسعه پايدار تلاش كرده اند. نگاهي به معماري بومي مناطق مختلف ايران حاكي از تدبير و درايتي است كه پيشينيان ما در انتخاب مصالح، انتخاب فرم بنا، جهت گيري ساختمان و ... به كار برده و توانسته اند با به كار گيري حداقل امكانات، مناسب ترين شرايط زيستي را فراهم آورده و با غلبه بر شرايط نامساعد اقليمي و محيطي، اصول و بنيانهاي طراحي پايدار، كه امروزه مد نظر معماران و شهرسازان مي باشد، را برآورده سازند. اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي مبتني بر مطالعات كتابخانهاي و ميداني بررسي شده است. نتايج نشان ميدهد. كاربرد مصالح بومي و استفاده بهينه از زمين و محيط در ساخت و ساز بناها در نهايت دقت از جنبه اقتصادي باصرفه ، در صورتي كه معماري مدرن باعث غفلت از مصالح و معماري بومي شده، بدين سان به ارتباط معماري بومي و تأثير آن بر استفاده بهينه پتانسيلهاي محيطي مناطق سرد اشاره شده و به تبع آن به بررسي راهكارهاي طراحي كالبد بناها و شهرها متناسب با اين اقليم پرداخته شده است