نقش احياء مركز محله ها(چمن ها)ي شهر همدان در راستاي توسعه پايدار

سابقه تاكيد بر برنامه ريزي توسعه شهري از طريق محله محوري حدود شش دهه پيش اولين بار توسط لوئيس مامفورد مطرح گرديد. رويكردهاي TND (توسعه از طريق محلات سنتي) و پياده محوري از رويكردهاي مهم در توسعه پايدار در دهه هاي اخير محسوب مي گردد. توسعه پايدار بدون مشاركت هاي مردمي و توجه به نيازها و اولويت هاي ساكنان محلي امري محكوم به شكست است. تجربيات محدود در احياء محلات ايراني به دليل تاكيد آن بر ابعاد كالبدي و غفلت از مولفه هاي اجتماعي، بومي و زيست محيطي، چندان نتوانسته است كه به رونق و سرزندگي اين محلات كمك نمايد. براين اساس، مقاله حاضر ماحصل يك تجربه عملي در احياء مركز محلات سنتي شهر همدان(چمن ها) با رويكرد توسعه پايدار مي باشد كه براي اولين بار و بصورت پايلوت در كشور تهيه و در حال اجرا مي باشد. روش تحقيق، روشي توصيفي-تحليلي مي باشد كه به دنبال شناسايي اولويت هاي احياء بر اساس مطالعات ميداني و همچنين در قالب ده ها جلسه تخصصي با مديران شهري و همچنين جلسات هفتگي در مسجد محله با مردم اهالي محله، بوده است، كه در نهايت اين محله بتواند به صورت يك مكان سكونتي هماهنگ با زندگي امروزي و متناسب با شخصيت و هويت تاريخي تبديل گردد. مهم ترين اثرات احياء چمن ها در راستاي توسعه پايدار را مي توان جلوگيري از سفرهاي غير ضرور و برطرف كردن نيازهاي روزانه در محله، ارتقاء تعاملات و تعلقات به محيط زندگي، كنترل نظام تراكم ساختماني و بلند مرتبه سازي، جلوگيري از الودگي محيط زيست، حفظ و نگهداشت عناصر و مصالح طبيعي و ارتقاء روحيه پياده مداري برشمرد.