تجلي مفهوم باغ ايراني در ساختار خيابان هاي شهري نمونه موردي: خيابان چهارباغ عباسي اصفهان

شهرهاي تاريخي ايران همواره پذيراي حضور باغ در اشكال گوناگون خود بوده اند.نحوه ي حضور و ظهور باغ در شهر داراي ابعاد بسيار متفاوتي است و در هر كجا بسته به محيط، اقليم و فرهنگ شكل خاصي را پذيرفته است. باغ ايراني حاصل تعامل زيباي بين انسان ايراني و طبيعت پيرامون است؛ در باغ ايراني عناصر طبيعي باغ به نحوي فرح بخش و چشم نواز در كنار عناصر انسان ساخت به نظم در آمده است.همانطور كه يكي از عوامل كالبدي در شكل گيري شهرها،چه شهر هاي كهن و چه شهر هاي جديد خيابان است،خيابان ها و يا به عبارت ديگر شريان هاي سواره رو در بافت هاي شهري جز لاينفك از بدنه ي اصلي شهرها هستند كه علاوه بر مسئوليت برقراري در ارتباطات سواره نقش محوري در راستاي بيان فرهنگي و هويتي شهرها را عهده دار است. از بين عوامل مختلف شكل گيري باغ ايراني و هندسه خاص آن،فرضيه الگوي چهارباغ به عنوان يكي از مشهورترين فرضيه شناخته شده است. تعريف چهارباغ به عنوان ريشه هندسي باغ ايراني شناخته شده و داراي بيشترين طرفدار در بين انديشمندان باغ ايراني است.بنابراين ضروري دانستيم كه در اين پژوهش به توصيف و تحليل نظام گياهان، آب و نظام سازمان فضايي باغ ايراني به عنوان پديده اي جدايي ناپذير در معماري سنتي ايران و همچنين به تاثيرات مختلف آن بر ساختار خيابان هاي شهري با بررسي خيابان چهارباغ عباسي اصفهان، به عنوان يك محور مستقيم و سبز گردشگري كه علاوه بر تامين فضاي سبز شهري، يك فضاي عمومي شهري نيز مي باشد، به عنوان نمونه موردي پرداخته شود.روش تحقيق در اين مقاله توصيفي-تحليلي است و ابزار جمع آوري اطلاعات بر اساس اسناد و مطالعات كتابخانه اي بوده است.