بررسي نقش رضايت از محيط هاي مسكوني با رويكردپياده روي و سلامت اجتماعي (نمونه موردي: منطقه 6 تهران)

منطقه 6 به عنوان يكي از پر تراكم ترين مناطق شهري تهران،با محدوديت هاي بي شماري در زمينه ي توسعه شهري رو به روست چرا كه با بيش از 98 درصد فضاي ساخته شده،عملاً جايي براي گسترش ندارد و به همين دليل توسعه عمودي (ارتفاعي) در آن بسيار مورد توجه قرار گرفته است. اهميت و توجه به عابر پياده و مناسب سازي محيط شهري براي حضور وي در فضاهاي شهري از چالش هاي پيش رو در كلان شهرهاي امروز ماست.روش پژوهش توصيفي- تحليلي بود. در اين پژوهش با توجه به حجم جامعه از فرمول كوكران براي حجم نمونه استفاده شد و طبق اين فرمول، حجم نمونه 200 نفر به صورت سيستماتيك انتخاب شدند. پس از جمع آوري داد ه ها و منابع و طبقه بندي و سازماندهي آنها با استفاده از روش هاي كمي و آماري از طريق نرم افزارSPSS و روش هاي كيفي و استقرايي به تجزيه و تحليل داده ها پرداخته شدنتايج تحقيق نشان داد شاخصسلامت اجتماعي بين دو منطقه تفاوت قابل ملاحظه اي دارد. اين شاخص در محدودهگاندي بيشتر است. براي همين است كه آزمون معني داري تفاوت معنادار را نشان مي دهد. همچنين نتايج آزمون همبستگي شاخص سلامت اجتماعي و قابليت پياده روي نشان داد قابليت پياده روي بر انسجام اجتماعي بيشترين تأثير را با ضريب (690/0) دارد و مشاركت اجتماعي با ضريب (580/0) در مرحله دوم قرار دارد. كمترين تأثير هم بر پذيرش اجتماعي با ضريب (252/0) دارد.