بررسي اصول روايت در تاريخ جهانگشاي جويني

داستان و روايت يكي از انواع ادبي است كه شاعران و نويسندگان زبان و ادبيات ايران و جهان با به كارگيري آن، تأثير بيشتري در ذهن مخاطب خويش مي گذارند. كاربرد اين روش باعث مي شود كه خواننده اثر ادبي حوادث را عيني و ملموس تر حس كند و گاهي با قهرمانان و شخصيت هاي اثر همزاد پنداري كند و به طور محسوس خود را در جريان وقايع و گفت وگوها ببيند. در زبان و ادبيات فارسي بخش عمده اي از آثار بزرگ و ماندگار شاعران و نويسندگان در قالب داستان و روايت بيان شده است، به طوري كه مي توان راز ماندگاري اين آثار را همين داستان و روايت گونه بودن آن ها دانست. تاريخ جهانگشاي جويني نيز يكي از آثار مهم تاريخ و ادبيات ايران است كه از اين شيوه بي بهره نمانده است و مي توان ساختار روايي و ويژگي هاي روايت و داستان را در آن مشاهده و بررسي كرد. پژوهش پيش رو با روش توصيفي-تحليلي كوشيده است با مطالعه تاريخ جهانگشاي جويني (با تأكيد بر جلد اول)، به بررسي اصول روايت از جمله زاويه ديد و انواع آن، شخصيت پردازي، صحنه پردازي، لحن و فضا در آن بپردازد. آنچه كه در پايان اين پژوهش به دست آمد نشان مي دهد كه تاريخ جهانگشاي جويني يك اثر صرفاَ تاريخي نيست بلكه روايتي از تاريخ ايران است كه نويسنده در آن كوشيده است با صحنه پردازي ها در ذكر وقايع و به كارگيري لحن خاص در هر موقعيت، خواننده را به مطالعه و شناخت بهتر اين برهه از تاريخ ترغيب كند. همچنين با توصيف و معرفي هر يك از شخصيت ها، آن ها را به درستي به مخاطب مي شناساند.