بررسي تصويرگري در تاريخ وصاف با تكيه بر تصوير طلوع خورشيد

تصوير ( ايماژ) در بلاغت سنتي و نقد ادبي در تعريفي عام، هرگونه تصرف خيالي در زبان است. در تاريخ ادب فارسي تصويرسازي در قالب واژگان، يكي از عرصه‌هاي هنرنمايي شاعران و نويسندگان به شمار مي‌رود. پديده‌هاي طبيعي در ساختن اين تصاوير نقش ويژه اي ايفا كرده‌اند. طلوع خورشيد يكي از اين پديده‌هاست كه شاعران و نويسندگان، تصاوير متنوعي را از آن ترسيم كرده‌اند. متون نثر فني از جمله متون تصويري است كه در آن نويسندگان براي ابراز هنرنمايي خود در عرصه زبان، از ابزار تصوير ياري گرفته‌اند. تاريخ وصاف اثر وصاف الحضره از جمله اين متون تصويري است كه نويسنده در آن با خلق تصاوير جذاب و بديع در رسيدن به فرم هنري خاص خود كوشيده است. بسامد بالاي تصوير طلوع خورشيد در اين اثر آن را به يكي از موتيف هاي نويسنده بدل كرده است. از اين رو در پژوهش حاضر به بررسي اين تصوير به عنوان يكي از عرصه‌هاي هنرنمايي نويسنده پرداخته‌ايم. طلوع خورشيد در تاريخ وصاف با استفاده از شگردهاي بلاغي و بياني به اشكال مختلف ترسيم شده است. در عين حال نويسنده در خلق اين تصاوير به مناسبات اجزاء تصاوير با متن اصلي توجه داشته و همين امر انسجام متن را قوت بخشيده است.